Bol bol ense çekin. Bize çerçevedeki kişinin yüzünü göstermeyin. Ne düşündüğünü, ne hissettiğini görmeyelim, bilmeyelim. Bu planları gereğinden biraz daha uzun tutarsanız, seyircinin zihni otomatikman sıkılmaya başlayacak, ama bilinci bir "sanat eseri" (!) karşısında sıkılmayı kendine yediremeyeceği için derhal bu sıkıntıyı bir "anlam" (!) olarak yorumlayacaktır. Bu anlamlı sıkıntı esnasında (koşarak sinemadan kaçamayacağımız ya da kanalı değiştiremeyeceğimiz için (filmi sinemada izlediğinizi varsayıyorum)) ensesini gördüğümüz / izlemekte olduğumuz şahsın ne düşündüğünü ve ne hissettiğini tahmin etmeye başlarız. Al sana anlam! (Ya da "tembel yazarlar / yönetmenleri / görüntü yönetmenleri için ucuz kestirmeler - 101").
Not: Bu, yerinde ve doğru kullanıldığında aslında çok etkili bir tekniktir. Ama biz burada Festival Ödülüne oynuyoruz ;)
Not: Bu, yerinde ve doğru kullanıldığında aslında çok etkili bir tekniktir. Ama biz burada Festival Ödülüne oynuyoruz ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder