Bir sahnede karakterler konuşurken bir tanesi diğerinin sorusuna (veya doğal olarak tepki gerektiren bir sözüne) cevap / tepki vermesin. Karşı tarafa böyle manalı manalı baksın. Kamera da onun üzerinde dursun, ayrılmasın. Seyirci de bu cevabı / tepkiyi kendi kafasından tamamlasın, "Neden cevap vermedi bu öküz?" diye merak etsin, hikayeye biraz daha dahil olsun ("engage").
Bu, cevap vermeyen karaktere "derinlik" (!) katan bir yöntemdir. Senaristin vereceği "bir" cevaba karışlık seyirciler "binlerce" cevapla o sessizliği / boşluğu doldururlar. Senarist sıradan bir laf koyacaktı oraya belki ama seyirci o boşluğu en derin, en anlamlı sözlerle doldurur kafasına. İnsanın aklına neler gelmez ki?
Bu, cevap vermeyen karaktere "derinlik" (!) katan bir yöntemdir. Senaristin vereceği "bir" cevaba karışlık seyirciler "binlerce" cevapla o sessizliği / boşluğu doldururlar. Senarist sıradan bir laf koyacaktı oraya belki ama seyirci o boşluğu en derin, en anlamlı sözlerle doldurur kafasına. İnsanın aklına neler gelmez ki?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder